Helloa!

Na twee weken geen nieuws (=goed nieuws) , ontvangt u onderstaand een update van onze belevenissen...

We hebben de afgelopen twee weken veel beleefd en zitten na precies 30 dagen in Thailand inmiddels in een nieuw land: Maleisie.

Even terug naar het relaxte Ko Tao, waar het nog mooi weer was...We hebben hier gedoken en prachtige dingen gezien. Na onze open water course te hebben voltooid, zijn we doorgegaan met de Advanced Diving Course. Dit is het vervolg op de eerste cursus en richt zich op een aantal specialteiten van het duiken (waar vervolgens weer specifieke cursussen voor zijn).Woensdag de 27e begonnen we mettheorie en 's middags gingen we het water in. Inmiddels was het weer wat slechter geworden en dus was het helaas niet mogelijk om te gaan wrak-duiken (doordat er sterke stroming was, zou het te moeilijk worden om hetafgezonken schip onder water te bekijken). Uiteindelijk zijn we meteen redelijk grote groep eerst de 'perfectbuoyancy' (perfecte bewegingscontrole) gaan doen en daarna de navigatie module.De eerste duikvond ik (Bart) best lastig omdat we met een grotegroep waren. Ongeveer9 leerlingen en 3 instructrices, die allemaal proberen je wat te vertellen onder water. De een loopt dus met haar armbanden terinkelen om je aandacht te wekken en de ander slaat met haarring op de duikfles. Heel erg verwarrend dus, helemaal als je gewendbent aan een kleinegroep met3 leerlingen en 1 instructeur.Verder ging het wel goed, maar het wasgewoon irritant endoordat ikonderwater zat te vloeken ging de lucht ook nog eens sneller op ;)

De tweede duik was ook wel heel grappig.Het was de bedoeling omonder water met een kompas te navigeren. Als scout wist Bart natuurlijk wel hoe een kompas werkt, Mauricevoelde zich met het kompas om zijn arm een klein jongetje die voor het eersteen videospelletjespeelt. Hij probeerde alle mogelijkheden van het apparaat en hierdoorhad hijtotaal niet opgeletbij de briefing voor de duik.Het resultaat; hele leuke communicatie onder water.Op een of andere manier hadden we het vertrouwen van de instructrice gekregen omna een aantal kleine testjes samen zelfde route terug naar het strandte bepalen. Maurice dacht echter dat wedirect (hij had het woord fundive gehoord) konden beginnen met onze zelfstandigetocht. Hierdoor kwamenwe dus nooit meer terug bij onze instructrice, maar uiteindelijk wel bij het strand. Toen we bovenkwamen wasSonja toch wel blij.

Donderdag hadden we drie duiken op het programma staan, 's ochtends vroeg gelijk de diepe duik naar 30 meter, daarna de computer duik en 's avonds de night dive.Ze waren allemaal echt heel vet, en aan de ene kant wil ik deze blog niet te lang maken, maar aan de andere kant kan ik dit niet niet-vertellen. (snap je 'm nog)Een diepte van 30 meter (een deeldruk hoger dan 4 bar) kan een soort roes veroorzaken, een zelfde gevoel als je bijvoorbeeld dronken bent of voor diegene die wel eens een lachgasballon op hebben...zo'n gevoel dus (overmoedig, traag nadenken, opwinding, spacen). Om dit te testen deden we een simpele test, het komt bijna nooit voor dat iemand onderwater sneller is dan op de kant. En ja hoor, Maurice was onder water in staat om het testje sneller af te leggen dan boven water. Ook bij detweede duik van vandaag kregen we weer het vertrouwen van onzeinstructrice. Met een grote duikcomputer en kompas aan de arm gingen we naar de 'White Rock'. Dit gebied was al redelijk bekend voor ons en we hebben zelf ongeveer 35 minuten door het gebied gedoken. Op een gegeven moment zag Maurice 'iets' met z'n kop tegen een steen aan beuken. Wat bleek een Schildpad!!! Echt super om zo'n grote jongen zo voor je neus te zien opstijgen. 's middags Youtube filmpjes gekeken van de laatste wedstrijd van Ajax > mooie goals! 's avonds stond de nachtduik op het programma, op zich was dit best spannend want we hadden totaal geen idee van wat je wel en niet zou kunnen zien. We hadden 2 instructrices mee en Team Holland mocht als eerste achter de eerste instructrice aan. Dat was perfect! De jacht was geopend en ons doel was om een Barracuda te vinden en die eens lekker te gaan voederen. Dit kan gemakkelijk door de Barracuda een visje aan te wijzen met jouw zaklamp. Op een gegeven moment ging de samenwerking in de kopgroep met Sonja, Bart en Maurice prima. Wij schenen op de Barracuda en Sonja op de vissen...en dan..Bingo, in 1 snelle beweging is de kleine vis verslonden door de Barracuda. Dit hebben we iets van 4 keer van de eerste rij meegemaakt, WOW!

De volgende dag zijn we een eilandje verder gehopt. Van Koh Tao zijn we naar Koh Pha-Ngan gegaan. We zijn samen met twee Canadezen (die we ontmoet hebben tijdens het duiken) naar dit eiland gegaan en een leuk hostel gevonden. 's avonds hadden we wel zin in een lekker biertje, maar helaas ging dit niet door. In Thailand is het zo dat er op de dag van, en op de dag voor de verkiezingen geen alcohol wordt geschonken. Aan niemand, dus ook niet aan toeristen die toch niet mogen stemmen. Deze 'klap' kwam hard aan in ons hostel! Dit eiland staat namelijk eigenlijk alleen maar bekend om de mogelijkheden tot feesten. De hele economie is daar omheen gebouwd. 's avonds leek het dan ook wel een spookstad, met bijbehorende wind, knipperende lichten en gesloten winkels en discotheken. Op een gegeven moment hadden Sean, Maurice en ik wel een tent gevonden, maar daar zaten we achteraf op twee hoog op een afgelegen dakterras. Dit was toch niet het 'relaxed-biertje drinken gevoel' dus zijn we maar gaan slapen.

Zaterdag zijn we als kleine Teppie's het eiland rondgereden op een scooter. Maurice kreeg de helm natuurlijk niet op z'n hoofd, en maatje XL was er niet dus zijn we maar zonder helm gegaan en hebben we heel voorzichting gedaan (ik paste trouwens de helm ook niet). Samen met Sean en Dinges zijn we zo'n beetje het hele eiland rondgegaan. 's middags lekker bij een resort gegeten en langs een Nationaal Park gegaan (zie ook de foto's in het album Pha-Ngan). Aangezien vandaag de verkiezingsdag was, betekende dat dat er pas om 12 uur weer geschonken zou worden. En dat werd er...We zijn bij de Cactus Bar flink los gegaan en hebben veel nieuwe mensen leren kennen. Een groep Engelse meiden, een gozer uit Engeland en een dame en heer uit Schotland. Erg gezellig allemaal. De volgende dag was het weer al redelijk omgeslagen. Het regende flink en buiten was er niks aan. Resultaat: hele dag gerelaxt in SameSame en ons klaargemaakt voor het Half-Moon Festival, dat deze avond in de planning stond. De voorpret was al leuk. Blijkbaar schildert iedereen zich hier lekker onder en was er bij ons hostel gratis verf. Oke, dan doen wij daar toch vrolijk aan mee....De foto's spreken voor zich..

De maandag voelde als een zondag. Hele dag gehangen, films gekeken in het hostel en nagepraat onder het genot van de foto's van gisteravond. Als het weer mooi was geweest waren we natuurlijk op het strand te bekennen, maar helaas regende het weer de hele dag. Aangezien de weersvoorspellingen er niet al te best uit zagen, hadden Maurice en ik besloten om naar Maleisie te verplaatsen. De rest van onze groep had gepland om naar PhiPhi te gaan. De volgende dag gingen we dus met 13 man in een busje om de boot te halen van 6 uur. Het busje ging niet al te snel en moest wijken voor van alles wat op de weg lag. Daar lag een halve boom, daar een advertentiebord en daar stond een wagen in de berm. We waren gelukkig ruim op tijd, maar eenmaal aangekomen op de boot duurde het toch wel erg lang totdat hij vertrok. We hadden een ruimte in ons reisschema van 1 uur, maar na een half uurtje stil te hebben gezeten, dachten we wel van ok?!. Misschien is het tijd om te vertrekken Kapitein? Na 2,5 uur zonder beweging, ging het gerucht dat de boot niet meer zal vertrekken. Wat bleek; de stroom op het eiland was uitgevallen waardoor het niet mogelijk was de deuren van het schip te sluiten. Ja, dat is toch best lastig. Na 3 uur ging dus weer iedereen de carferry uit en kon een plek zoeken om te overnachten. Wij hadden inmiddels wel een soort van groepje en besloten met z'n allen terug te gaan naar SameSame. Het was inderdaad Same Same, alleen een andere kamer. En toen was er dat ene momentje van onoplettendheid dat je altijd moet zien te vermijden. Rugtas in de taxi vergeten. Kut! Inhoud; Camera, Notebook, LonelyPlanet, lenzenvloeistof en tandenstokers! Als een gek heb ik (Bart) een taxi naar de haven genomen en heb onze chaffeur opgezocht, hij had geen nieuwe ritjes gehad en hij had 'n zeker niet (hmmmm, right) Iedereen die in de bus zat kende ik, dus ik ben iedereen langs gegaan. Geen resultaat, dus alles kwijt. Echt heel erg klote, helemaal omdat de laptop toch echt superhandig was, net zoals de LP. (dit is overgens ook de reden dat het even heeft geduurd een nieuwe blog te maken, best frusterend als je net een verhaal af hebt en het dan vervolgens helemaal weg is)

We zaten dus vast op het eiland, wat ga je dan doen. Eeeuhm laten we vanavond maar gaan feesten want tja, iets beters is er ook niet te doen. Helemaal omdat de verwachting was, dat de volgende dag ook geen boot zou vertrekken. Helaas voelde Maurice zich niet helemaal lekker en bleef hij thuis, ik was wel van de partij maar was ook vroeg thuis. Was een meisje tegengekomen uit Amsterdam en toen ik mijn bucket ging bestellen zei ik dat ik geen laffe Amsterdamse mixjes wilde hebben. Nou dat heb ik moeten weten. Was wel heel gezellig, helemaal omdat de stroom een paar keer uitviel en het keihard regende. De volgende morgen (inmiddels is het woensdag) lag iedereen nog te slapen, maar Sean had de ingeving om toch maar even langs het reisbureau te gaan om te checken of er een boot ging. En ja hoor, om 11 uur zou de boot vertrekken naar Surat Thani. Vervolgens heeft hij iedereen wakker gebeukt en zijn we vol gas naar de haven gereden. Tenminste vol gas?.. dat was niet mogelijk. Het hele eiland was een grote overstroming! Er waren best wat bergen onderweg en op een gegeven moment vroeg de chaffeur wie er vrijwillig een stukje wilde lopen omdat hij dacht dat de auto het niet zal redden door de gebieden waar een halve meter water stond. Vrijwillig sprong bijna iedereen uit de bus en liepen we door het water. De boot vertrok daadwerkelijk dus we waren van het eiland af!! Whoehoe!

Omdat wij nog maar een paar dagen visum hadden, hadden we inmiddels ons plan omgegooid (de grens Thailand-Maleisie was ook overstroomd) en besloten om naar Phuket te reizen en vanaf daar een vliegticket naar Kuala Lumpur te boeken. We kwamen deze dag echter niet verder dan Surat Thani. De hele groep was nog steeds compleet en we hebben onszelf verdeeld over 3 kamers. 's avonds eerst met de hele groep lekker pizza gegeten en daarna nog een biertje gedaan in het hotel. In de lobby hebben Neil, Lex, Maurice en ik aandachtig geluisterd naar de prachtige levensverhalen van een wat wat ouder Engels stel. De verhalen gingen voornamelijk over reizen, poep, hygiene, werken bij de overheid en werken bij een bierbrouwer. De volgende dag zijn Maurice en ik met een busje naar Phuket gereden. Bart vroeg aan de chaffeur om de kofferbak te openen, er bleek echter geen kofferbak te zijn en dus zaten we ongeveer 5 uur lang met onze backpack op schoot naar Phuket. Denk overigens niet dat we hier de hele wilde nachten hebben gehad, zoals je die ziet op tv. We verbleven in Phuket Town en niet in Kata of Patong ;) Aangezien Maurice nog steeds niet helemaal fit was besloot hij de volgende dag na het ontbijt naar bed te gaan. Ik mocht dus vrij rondlopen in Phuket Town. De hele dag ben ik van hot-naar-her gegaan en heb geprobeerd met zo weinig mogelijk geld de dag door te brengen. Op een gegeven moment liep ik door een grote expo hal met allerlei frutsel-kraampjes. Aan 1 kant van deze hal zaten allemaal kleine Karaoke-Hokjes vol met 16-17jarigen. Ze waren net uit school denk ik, want ze gingen helemaal los. Ik stond hier aandachtig naar te kijken totdat ik naar binnen werd gevraagd. Ongeveer een half uur allerlei Thaise hits gezongen! Wat lachen zeg. Een van de jongens vroeg mij mee naar z'n winkel om te kijken, dus ik dacht ohja, grappige kerel ben jij. Maar hij wilde gewoon z'n winkel laten zien en verder niets (dat ben je niet meer gewend na een maand Thailand) Dit bleek een telefoonshop te zijn en laat ik nou net het achterste frontje van mijn telefoon missen. En ja hoor, die had hij liggen en ik mocht 'm gratis meenemen. Hierdoor was gelijk m'n hele dag goed. Rond half 7 Maurice opgehaald bij het Budget Hotel van Phuket Town en samen wat gegeten. Ja soep!! Eigenlijk kan je mij altijd soep geven, heerlijk!

Zaterdag zijn we van Phuket naar Kuala Lumpur gevlogen. Gelijk de stad ingegaan op zoek naar een nieuwe Lonely Planet. Gevonden. Daarna naar de Menara KL gegaan (zie foto van grote toren!!) en nog veel meer gelopen. Op een of andere manier hebben wij er een handje van om bij het betreden van een nieuwe stad gelijk helemaal los te gaan. Dus dat betekent lopen, kijken, lopen, kijken en uiteindelijk met het openbaar vervoer terug naar het hostel. Zondag zijn we eerst op zoek gegaan naar een busticket naar Melaka. Dit lijkt ons wel een interessante stad (voornamelijk om het koloniale verleden). In totaal willen we ongeveer 2 weken door Maleisie reizen, en daarna toch naar Vietnam. We hebben hier zoveel vette verhalen over gehoord en eigenlijk willen we de tempels van Angor ook niet missen. Dat betekent wel dat Indonesie afvalt, maarja soms moet je keuzes maken. Zondagmiddag ben ik begonnen met dit reisverslag en is Maurice gaan liggen. Nog steeds niet helemaal 100%. 's avonds ben ik nog de Petonas Towers gegaan en heb ik rondgewandeld in het bijbehorende winkelcentrum. Echt supervet om toch ook een keer in het echt te zien, en uiteraard heb ik ook geprobeerd de perfecte foto te maken.

Was lees ik nu op nu.nl Ajax verloren??? Bloody Shame!!
Tot de volgende keer!