Hello,

Welkom in Cambodja. 2 dagen geleden zijn we aangekomen in weer een nieuw land. Een land dat vooral bekent staat om de corrupte, armoede en een heel wreed verleden. Wij kennen voornamelijk de tweede wereldoorlog met al zijn gruwelijkheden, maar zo'n 30 jaar geleden heeft hier in Cambodja een gruwelijke genocide plaatsgevonden. Waarbij zo'n 2 miljoen mensen zijn gemarteld en vervolgens afgeslacht. Deprimerend is wellicht het juiste woord om het gevoel dat je hierbij hebt te beschrijven. De kerst en oud & nieuw periode is meestal toch een periode van samenzijn en gezelligheid, maar door de killing fields en de S-21 prison lopen geeft toch een ander vreemd gevoel (het is moeilijk om de emotie die je hierbij hebt te omschrijven)

Verder gaat het prima met ons hoor, we proberen elke dag te slapen. Drinken meestal een paar biertjes, en als extra gewoonte proberen we nu malariapillen te slikken. Best moeilijk om elke dag een pilletje te slikken. En waarschijnlijk proberen we een kerstdinertje mee te pakken en gaan we zeker los in Siem Reap tijdens oud en nieuw. Al zal het raar zijn om niet met onze vrienden te zijn.

Oke, terug naar Vietnam. In onze vorige blog beschreven we al dat we nieuwe vriendjes hadden gemaakt met een jongen en meisje uit NZ. Daar hebben we ook een bloedmooi meisje uit de VS aan toegevoegd om vervolgens ongeveer 2 weken met elkaar rond te reizen in Vietnam. Was een perfecte groep waarbij de gekheid van ons allen de boventoon voerde. In Hoi An stortte de dames zich gelijk op het shoppen. Je kan werkelijk waar alles laten maken in Hoi An. Gelukkig heb ik (bart) mezelf kunnen inhouden en niet drie maatpakken laten maken. Verder heerlijk gegeten, genoten van het mooie stadje, bril laten maken, gefeest, naar het stand geweest en een scooterritje gemaakt naar My Son. Een oud tempelcomplex (helemaal kapotgebombardeerd en in staat van ontbinding, maar wel UNESCO werelderfgoed). Verder heel veel gelachen.

Met een vreselijke busrit van Hoi An naar Nha Thrang gereisd. Iedereen lag totaal gedrogeerd te slapen terwijl de bus je van links naar rechts aan het schudden was. Het was net hoofd, schouders, knie en tenen alleen dan zonder het liedje en met toeterende vrachtwagen op de achtergrond. En ik was het in mijn eentje aan het spelen, want ik kon niet slapen en moest nodig naar het toilet (gelukkig stopte de buschaffeur na 5 uur) Helaas was ik ziek en kon daarom niet vol genieten van de laatste dagen in Hoi An en de eerste dagen in Nha Trang (nu weer helemaal fit hor!).

In Nha Thrang heeft Maurice zich gericht op het maken van een feestje. We zijn ook een dagje naar het Vinpearl park gegaan. Een park waar je als ouders zijnde je kinderen voor een hele dag kunt dumpen. Waterpark, attractiepark, aqaurium en een zeer grote gamehal met bios en indoor botswagens in 1. Een keer entrée betalen en vervolgens de hele dag gratis overal in. Nou dat hebben we dan ook gedaan, als een stel kleine kinderen hebben we de hele dag rondgerend en gespeeld. Net zoals je buurjongen vroeger aanbelde om te vragen of je buiten kwam spelen. Dit alles onder grote leiding van Owen, net zo'n gek als 'onze' Owen, gelijkenissen: ADHD, grappig, wietrokend en zeer druk (logisch natuurlijk als je ADHD hebt ;)

Nog een nachtbusje in Vietnam. Deze keer naar Ho Chi Minh City (ookwel Saigon) genaamd. Na de oorlog zijn er veel plaatsnamen veranderd, maar vervolgens worden de oude en nieuwe naam door elkaar gebruikt. Aziatische logica. In Saigon rondgelopen, biertjes gedronken en naar het War Museum geweest. Zeer indrukwekkend. Ik bedoel ik heb geschiedenisles gehad hoor, en toch best het idee dat ik iets heb opgestoken van de middelbare en lagere school, maar ik heb nooit geweten dat de oorlog zo heftig is geweest. Voornamelijk de 'Agent Orange' is ziek! De Amerikanen hebben duizenden liters gif naar beneden gegooid wat heeft geresulteerd in de dood van duizenden mensen. Naast de dood van al deze mensen zijn er nog veel meer mensen voor het leven getekend met de ergste verminkingen. Foto's hiervan en de foto's van totaal misvormde kinderen (die vandaag de dag nog steeds zo geboren worden) zijn vrij schokkerend.

Na Saigon zijn we richting de Mekong Delta gereisd. Een 2daagse tour gedaan, waar we van alles gezien gedaan hebben. Een van de mooiste dingen was toch wel dat er een rijtje meisjes cocusnoot-snoepjes zaten in te pakken. De leiding van de Dolfijnen weet dat we voor de grap ooit een keer onze kleine dolfijntjes snoepjes hebben laten inpakken voor een spel, dat was een spel. Nu was het serieus en ging het met een sneltreinvaart. Verder kon je een aantal keer een gedrogeerd slangetje vasthouden. Nee hoeft niet hoor, daar vinden wij onszelf te mooi voor. Verder was er de grote Mekong rivier en een drijvende markt waar een ananas met een meterlang mes in een aantal stukken werd gehakt. Lekker hoor zo'n ananas, maar als je vervolgens twee dagen een zure strot hebt is het allemaal een stukje minder.

Tijd om te relaxen. Afscheid genomen van onze travel-buddies en met het bootje naar het eiland Phu Qouc gereisd. Het was nogal wild weer en het werd steeds rustiger om ons heen en drukker nabij het toilet en buiten. Mijn ipod kon het geluid van kotsende mensen overstemmen, Maurice had geen batterij meer en kon genieten van het beeld en geluid van ongeveer 20 kotsende mensen die elkaar rustig aan het afwisselen waren. Wij hebben het 'droog' kunnen houden. Op het eiland (onder Cambodja, maar wel Vietnamees grondgebied. Toch raar als je op de kaart kijkt...) hebben we ons voornamelijk beziggehouden met het moment van zwemmen. Nu? Of over 5 minuten. Tijd om in te smeren? De 4 zit in de klok, zullen we een biertje bestellen? Het is immers 4 minuten voor 2. Irritant he, al dat zand op je voeten als je wilt insmeren? We hebben boeken gelezen. Maurice heeft z'n dikke boek dat hij al drie maanden bij zich heeft uitgelezen, verder gekopieerde LonelyPlanet's en boeken over de oorlog. Maurice, wil jij me straks overhoren over het hoofdstuk Vietnam? Verder hebben we 2 fundives gemaakt en uitgerust.

Als kleine afsluiter vertel ik nog even over de landsgrens tussen Vietnam en Cambodja. Wat een circus zeg. 5 kantoortjes waar je 5 keer een formulier moet invullen met al je gegevens, een paar uur moet wachten en vervolgens ongeveer 20 stempeltjes in je paspoort krijgt. Bureaucratie in Nederland? Nee hoor, dat valt reuze mee als je een dollar moet betalen aan de dokter die je temperatuur (31 graden? > huh dat is niet goed toch?) opmeet en je vervolgens een geel formuliertje geeft, dat je een aantal meter verderop aan de politie moet geven. Je niet druk maken en gewoon genieten is dan het devies.

Na deze grensoversteek zijn we dus naar Phnom Penh gereisd. We hebben van veel mensen gehoord dat ze dit een zogenaamd 'klotedorp' vinden, maar wij vinden het best leuk eigenlijk. Wel raar dat je een biertje besteld in een bar en dat er dan vervolgens 3 bloedmooie meisjes om je heen gaan dansen en over je been beginnen te wrijfen.

Uiteraard wensen wij iedereen prettige kerstdagen, een mooie jaarwisseling. Geniet van het samenzijn en wij zullen aan jullie denken (in 30 graden en met smeltend ijs van de 1daagse-iceshow op 1e kerstdag) We zullen proberen nog wat telefoontjes te plegen, maar Skype is nogal druk rond kerst.

Bart & Maurice